Όταν με πιάνω να κοιτάζω με μανία το κενό
νιώθω σα να κάνω αναπάντητες στο θάνατο
φοβάμαι αν απαντήσει πως δε θα χω τι να πω
κι ότι για να με τιμωρήσει θα 'ρθει να με κάνει αθάνατο
Με ξεγελάει η πραγματικότητα και η οικειότητα
έχει ένα πρόβλημα μαζί μου όσο με θυμάμαι σαν οντότητα
λιμνάζουν οι εμμονές μου στη γούρνα που ξεδιψούν οι δαίμονές μου
πες μου πες μου...βρίσκεις καμιά ομοιότητα;
δε φοράω προσωπεία
έχω μόνο στη διάθεση μου πολλά αποπροσωποποιημένα πρόσωπα σε μία κακοφτιαγμένη και διαρκή άνω τελεία
με γοήτευε πάντα η σιωπή ψιθυρίζοντάς μου στ' αυτί αστεία
ανέκαθεν συνεπής, με την ελπίδα να καταφέρω ν' αργήσω λίγο στην ίδια μου την κηδεία
φωτογραφία του ψυχισμού μου μ' ένα μικρόφωνο σ' ασφυξία
η καλύτερη φάρσα είναι να τρομάζω τη σκοτεινή μου πλευρά με φακό όποτε πάει να την πιάσει υπνηλία
σχεδιάζω εσκεμμένα στο χάος στραβά τη νοητή μου ευθεία
να δυσκολέψω έτσι κάποια ενδεχόμενη παράλληλή μελλοντική της πορεία
κάνω πειράματα σε τρυβλία με δίσκους στίχους κι αμφιθυμία
πολλά φορτία, βαριά φορτία καρδιά μου κρύα κάψε τα θεία
γραμμικώς εξαρτημένων υποσυνόλων στη δυστοπία
βουνά βλημάτων από χρυσάφι, φίμωτρα, κράνη από δειλία
λευκές επιταγές μνήμες κοντές και βλακεία
μελετημένες δόσεις πλήθη βορά στην αυτοχειρία
κεκαλυμμένη νομικά υφέρπουσα ανθρωποφαγία...

Φάσμα Δέλτα φαντασμάτων δίχως όνομα θεμέλιος λίθος ραγισμένος απ' το ζόρισμα ως συνήθως χρήσιμος ηλίθιος, σκάρτο εμπόρευμα πληγή που αιμορραγεί χρόνο και όνειρα μόνιμα

Πήρα μια αλήθεια κάποτε στα δυο μου χέρια
και την κοιτούσα μ' ότι είχε απομείνει αθώο στο βλέμμα
μου είπαν μην το κάνεις θέμα, τα πάντα στη διαδρομή είναι ψέμα
εκτός από την αρχή και το τέρμα,έκανα καμβά το δέρμα,
άδειο δοχείο ηλεκτροχημεία κόκαλα σάρκα κι αίμα,
μην κοντοστέκεσαι ρε προσπέρνα
δισεκατομμύρια σαν εμένα,
μην το σκέφτεσαι, το κέρμα από όποια πλευρά κι αν το πιάσεις θα' ναι πάντα κέρμα αυτός ο φόβος φυλάει τα έρμα
κόσμοι συνθλίβονται, αισθήματα πνίγονται οι ένοχοι κρύβονται, θύματα κείτονται κι όλα επαφίενται κι όλα εσωκλείονται στο μηδέν και στο ένα αν το αντέχεις γέρνα...
ως εδώ για μένα
καλώς σε βρήκα ψέμα,
φώτα σβηστά μάτια κλαμένα αυτιά ανοιχτά εντοιχισμένα, όλα στραμμένα σε εσένα μίλα μου ευθέως για μοναξιά από μιας οθόνης τον πυθμένα
η πέτρα στράγγιξε από οινόπνευμα στ' αντίθετο ρεύμα
τρύπια σαμπρέλα μεσοπέλαγα για τον καθένα η τρέλα
στις τσέπες μου μόνο περαστικά και περασμένα
δε σε κρατούν στην επιφάνεια, η αδράνεια 2 σταθμά και 2 μέτρα
μέτρα τα λόγια σου βουή πλανεύτρα, κλέφτρα
ποτέ δε ξέχασα την έχθρα μας,
τα μέσα μας θ' αλληλοφαγωθούν, πριν δουν τα έξω μας,
βάρα την πόρτα φεύγοντας
ξέρασες πάνω στα πολλά η φτήνια φθίνει τα φτηνά κι ο φθόνος μόνος μεγαλέμπορας, αυτά...